…als er niemand is om het te horen. Er is een prachtige metafysische stelling waar je heel lang je hoofd over kan breken: “Als er een boom omvalt in een bos en er is niemand in de buurt om het te horen vallen, maakt de boom dan wel geluid met zijn val?”, lees alles in en outs maar eens hier op Wikipedia. Ik denk zelf dat je het geen geluid mag noemen. Geluid is pas geluid als het wordt waargenomen, als de luchttrillingen een trommelvlies in beweging brengen of een microfoonmembraan. Muziek is dan eigenlijk ook niets, als het niet wordt waargenomen. Opgeslagen als enen en nullen op je iPod heeft het eigenlijk geen waarde, afgespeeld zonder koptelefoon of speakers ook niet, zodra het je trommelvlies in beweging brengt en je hersenen het gaan verwerken, kan het pas emoties te weeg brengen en op zijn minst kunnen er patronen ontdekt worden.
Dat hele proces, van luchttrillingen die via je trommelvlies worden omgezet in pulsen die in je hersenen worden vertaald, is toch iets ongrijpbaars en helemaal omdat je het zo gewend bent. Stel dat je je niet zou kunnen herinneren wat geluid is en je krijgt voor het eerst wat te horen. Dan zal dit zo ongeveer het effect zijn.
(De dame in kwestie hoorde de volgende dag voor het eerst in haar leveren haar eigen kinderen en stortte toen echt volledig in. Ik ben benieuwd hoe ze heeft gereageerd toen ze voor het eerst de muziek hoorde die bij haar tattoos pastte)