The Beatles remastered beluisterd (met weggeefaktie!)

• 22 september 2009
• Sander van der Heide
• 3 comments

Ondertussen hebben we wat luistersessies gehouden. De originele CD’s uit 1987, de nieuwe gemasterde stereoversies en de monoversies. Wat ik zelf erg leuk vond, was van de albums die ik voornamelijk als monoversie kende, nu eens een stereoversie te horen. Neem nou “A Hard Days Night”, als ik het juist heb, zijn deze mixen in 1987 bijgeschaaft, maar er is zovel over de mixen geschreven, dat ik niet meer weet wat waar is en wat niet. Dus laat ik dan maar gewoon eens noteren hoe het op mij overkomt: gekunsteld en niet af!. Hoezo niet af? De monomix van “A Hard Days Night” is gewoon klaar, in de juiste verhouding. Volgens mij is de stereomix niet meer dan een fase voor de mono eindmix, waarbij nog niet alles naar 1 kanaal is gemixt. Net zoals je tegenwoordig eerst naar wat mixbussen in een mengtafel stuurt om die weer samen naar 2 kanalen te mixen, een soort submix. Wat drums links, gitaren rechts, waarbij in de jaren tachtig volgens mij wat ambiance is toegvoegd op de drums naar het rechterkanaal toe, zodat het lijkt alsof het meer bij elkaar hoort. Die transparantheid waar men in andere recensies zo over roemt, die is bijna logisch, de fase hierna waarbij alles naar 1 spoor door een limiter werd gemixt is waarbij alles over elkaar ligt, maakt het moeilijker om drums en gitaarpartijen te onderscheiden zoals je dat bij de stereoversie wel kan, dat zegt niets over de kwaliteit van de mix, dat is een gegeven. Desalniettemin hartstikke interessant om te beluisteren. Maar goed, de eerste 4 platen zou ik dus gewoon mono kopen en de rest stereo, wat met die boxen onmogelijk is, aangezien de stereoversies alleen los zijn te krijgen.

Goed, de stereoversies. Deze heb ik naast de originele CD’s van 20 jaar geleden gelegd. De nieuwe remasters zijn iets harder, maar gelukkig niet te hard. Het moest ook wel, want als je voor de leek wat verschil wil maken, dan kan het maar beter wat harder zijn dan even hard of erger nog, zachter. Maar….er zijn 3 dingen die me erg tegenvallen bij de nieuwe versies:

1. De compressie. Ik weet niet welke analoge compressor(s) men heeft gebruikt. Vast hele mooie oude EMI-bakken die zijn gecustomized tot en met, maar aangezien men met een heel team van engineers hieraan heeft gewerkt, had ik niet verwacht, dat het zo onmuzikaal zou zijn. Het wordt er gewoon wat zompig van en de compressor werkt tegen het ritme in van de drums. Oftwel, een compressor moet hetgeheel strakker maken en de groove behouden of versterken, als hij er tegenin werkt, klinkt het allemaal wat onmuzikaler.
2. EQ. Hoewel alles heel secuur en miniem is gedaan, loopt het allemaal wat vast in het laagmidden en zit er een scherp randje overheen. Niet mijn smaak.
3. Denoising. Met de meest moderne technieken van CEDAR heeft men de boel in 4 jaar tijd netjes ontruist. Ruis kan soms storend zijn, maar er is tussen ruis en geen ruis nog een gebied: een beetje ruis. Ik vind dat er teveel ruis is weggehaald en dat betekent niet dat het te clean is of te mooi, maar ik mis nu de ‘adem’ en ruimte om de instrumenten heen.

Kortom, voor mij is het een tegenvaller, maar moet daarbij wel zeggen dat het ook wel een hele heftige mastering is, The Beatles remastering. Om zelf te kunnen beoordelen of je mijn mening deelt, mag ik van EMI een 2CD-sampler weggeven met daarop 32 willekeurige tracks (van elk album 2). Stuur mij in een mailtje naar beatles@sandervanderheide.nl 3 namen van alle mastering engineers die aan deze remastering hebben gewerkt en wie weet, ontvang jij deze sampler in de brievenbus.